onbirnisan...

Daha dün gibi... 
İlk ağlayışını duyduğum an nasıl hıçkıra hıçkıra ağlamıştım, ömründe hiç ağlayamamış, ilk kez o an, orada ağlıyormuş gibi. Olduğum yerden olanca gücümle seni görebilmeye çalışmış, yanağın yanağıma dokunana kadar geçen birkaç saniyeye bile katlanamamıştım... Mutluluğun bi başka hali, paha biçilmez, yerine başka bişey konulamaz hali bu...
"Seni camdan bi kutuya koymak istiyorum, kimseler üzmesin, kırmasın seni, dayanamıyorum" diyen anneni anlamak sonuna kadar...
Kalbinde hep bi sızıyla dolaşmak, bir gülüşüyle dünyanın en mutlu insanı oluvermek.
Yada kıyamamak hep...
 Öpmek, öpmek, öpmek ama doyamamak...
 Uykudayken bile onu izlemek ve varlığına inanamamak, "bu güzel şey bizim kızımız mı şimdi? " diye sorup durmak birbirine...
Bizim gözlerimizin bu dünyada gördüğü en güzel şeyin, kızımızın, Nazımızın doğum günü bugün. 
Zamanın ne kadar hızlı geçtiğine inanamıyor insan. İlk mumunu üfleyecek, ilk pastanı keseceksin yada biz,  senin yerine yapacağız bunları...
Hep mutlu ol yavrum, ömrün hep güzelliklerle, iyilikle ve sağlıkla geçsin. O güzel kalbini kırmasın kimseler, o tanıdık tanımadık herkese gülücükler dağıtan güzel yüzün hep gülsün.