Her yıl olduğu üzere kaynattık tencerelerimizi, yaptık aşuremizi... Yaptık ettik derken, kimseyle değil elbet, yine bir başıma! Kolay iş değil, vallahi değil ancak sonucu pek bi keyifli... Bu yıl her yıldan farklı olarak daha da çok kişiye tattırdım aşuremi..."Allah kabul etsin, ne güzel olmuş" dilekleri yetti de arttı bile yorgunluğumu çıkarmaya.
Bazen düşünüyorum da, yemeye gayet de düşkün sayılabilecek nitelikte bir insanım, severim yani. Bakıyorum çevreme, tüm insanlar seviyor yemeyi, herkes midesine düşkün en az benim kadar. Hatta kilo almayalım diye yemez oluyoruz bir yerden sonra...Eee peki biz bu çocuklara niye kolaycacık yemek yediremiyoruz. "Aaa hadi ben acıktım, zeytinyağlı kereviz mi var, yiyelim hadi! " cinsinden olmuyor çocuklarımız...Yani biz nerede yanlış yapıyoruz da bu çocuklar bizim gibi yemek yemeye bayılmıyorlar yada hepimizde yapılan ortak hata nedir Allah aşkına?
Var biryerlerde var, bi yanlış var ama nerde? Yada o yaşta asıl ve en çok önemli olan oyun da o yüzden mi tüm hayatımız oyunsallaşıyor. Bizim gibi değil, öncelik oyunda yani. Çünkü oyunla öğreniyor herşeyi... Okuduğum tüm kitaplarda oyunun lideri her seferinde değişsin, oyunda onun sizi yönetmesine izin verin diyor. Naz bayılıyor mesela "annecilik " oynamaya.
-Annecilik oynayalım mı kıcım!!!
-Hadi kıcııım anne de bana!!!
İkimizin de okuldan geldiği o ilk buluşma saatlerimizde açlıktan gebersemde ne mümkün yemek yemek... "hadi oyun oynaalım"
Tamam oynayalım ama bir yerden sonra "annecim bana senin okulundaki gibi yemek vermiyorlar biliyo musun? " deyip, büküp dudağımı acındırmanın dibine vuruyorum.
Sırf tuvalette oturmayı seviyor bari orada da keyifli vakit geçirsin, kursağından biraz da bilgi geçsin diye klozetin karşı duvarı hayvan, sayı, sebze meyve posterleriyle yıkılıyor.Bayılıyor onlara, tabi sonuçta ne oluyor, kendi oturmaktan yorulduğunda:
-Anne çişin var senin hadi yapsana!
- hayır yok annecim
- var var hadi otur da yapsana hadi hadi hadi....şeklinde kıvranmalar devam ediyor. Sonuçta oturuyorsun o klozete...
- ama sana çok yor sorcam tamam mı...
Yor sormak zor sormak anlamında...
Çook keyifli çok eğlenceli elbette her noktası bu sıpayla vakit geçirmenin, sadece uykusu geldiğinde pek çekilmiyor bu çocuklar o kadar. Sanırım uykusu geldiğinde ve acıktığında tüm bireyler başkalaşıyor, ben dahil! Kalktın sonunda yine lafı beslenmeye getirdin ya helal sana Melike!
Haa bu arada benim muazzam ve gerçekten başarılı olduğum konu için yani
aşure tarifim için tıklayın lütfen! Mütevaziyim çok mütevazi...
Aydınlı olmaktan kaynaklanan, incirle özellikle de kuru incirle fazlaca haşır neşir olma durumu bende de var. Kurabiyesi, keki, döneri, tatlısı derken liste her geçen gün kabarıyor...
Bu da en kolaylarından, canınız tatlı çektiğinde yada acil bi misafir alarmında çok işe yarayan cinsten. Koy tencereye üç beş incir, koy ortasına cevizi, dök biraz şeker ve suyu, kaynat azıcık, olsun sana incir tatlısı...Bu kadar basit yani.
- 7-8 tane kuru incir
- 1 kase ceviz
- yarım su bardağı kadar şeker
- yarım su bardağı su
- yarım su bardağı süt
Tamamını sütten yapmak pek keyifli olmuyor çünkü süt kendini belli edebiliyor şekil olarak. Onun yerine bu şekilde karışım yaparak yada yalnızca su kullanarak daha başarılı bir sonuç elde edebilirsiniz.
Tencerenin tabanına içine ceviz doldurduğunuz incirleri sıralayın. Hatta sıkıştırın, gevşek kalmasınlar. Üzerine suyu ve şekeri gezdirip kapağını yarımca kapatın ve pişmeye bırakın. Yalnız dikkat edin kullandığınız tencereye göre değişiklik gösterir, o yüzden ölçünüz incirin yarısına kadar suyun gelmesi olsun, bu önemli bir ayrıntı! Şeker eriyip kıvam alana kadar pişirin bu sürede zaten incir de yumuşamış olacak.
Soğumasını bekleyin ve mevsime göre dondurma yada kaymakla servis edin, nefis olur. Tek başına da iyi iş çıkarıyor. Süper bişi işte! Afiyet olsun.
